jumenti N N

prō̆prĭĕtas, ātis, f. [proprius].

Lit., a property, peculiarity, peculiar nature, quality of a thing (class.):

singularum rerum singulae proprietates,

Cic. Ac. 2, 18:

terrae caelique,

Liv. 38, 17:

definitio genere declaratur, et proprietate quādam,

Cic. Part. 12, 41:

frugum proprietates,

peculiar kinds, Liv. 45, 30; Plin. 13, 22, 41, § 121:

linguae,

Vulg. Gen. 31, 47.—

Transf.

Ownership, right of possession, property (post-Aug.):

jumenti,

Suet. Galb. 7:

Salaminae insulae,

Just. 2, 7; Dig. 47, 2, 47:

proprietatis dominus,

proprietor, ib. 7, 1, 13, § 7:

nuda,

Gai. Inst. 2, 30; Dig. 7, 4, 2.—

Trop., proper signification (post-Aug.):

verborum,

Quint. 8, 2, 1 sq.; 10, 1, 21; 12, 2, 19; 1 prooem. 16; 5, 14, 34.

vĭtĭum, ii ( gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).

Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident;

ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur,

Cic. Tusc. 4, 13, 29:

corporis,

Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148:

mancipii,

Dig. 21, 1, 1, § 6:

jumenti,

ib. 21, 1, 38 init. —In buildings, a breach, defect:

si nihil est in parietibus aut in tecto vitii,

Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.:

si aedes corruerunt vitiumve fecerunt,

have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.—In plants, a blemish, vice:

sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

Verg. G. 1, 88:

vitio moriens sitit aëris herba,

id. E. 7, 57.—In fruits, the useless part, the core:

vitiumque cinctum fructu,

Plin. 15, 28, 34, § 112.—

Trop.

In gen., a fault, defect, blemish:

acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre,

Cic. de Or. 1, 25, 116; cf.

orationis,

Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22:

sermonis,

id. 1, 1, 13:

soloecismi,

id. 1, 5, 53:

ingenii,

id. 10, 1, 60:

mentis,

id. 12, 1, 32:

Stoicae sectae,

id. 11, 1, 70:

et illud mihi vitium'st maximum,

my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37:

huc si perveneris, meum vitium fuerit,

my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49:

quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset,

id. Phil. 2, 18, 44:

honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti,

id. Har. Resp. 26, 56:

male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā,

id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before:

natura iniquo loco castra ponunt),

Caes. B. C. 1, 81:

milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis,

the injurious effects, id. ib. 3, 28:

sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum,

id. ib. 3, 57:

vini vitio atque amoris feci,

through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.—

In partic.

A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.:

scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

Cic. Clu. 48, 133:

legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis,

id. de Or. 1, 58. 247:

virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare,

Cic. Sen. 16, 55:

in vitio esse,

id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1:

te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.—

In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation:

quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum,

Plaut. Am. 2, 2, 179:

pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli,

id. Ep. 1, 2, 7:

quoi misere per vim vitium obtulerat,

Ter. Ad. 3, 2, 10; so,

offerre,

id. ib. 3, 1, 9:

virginis,

id. Eun. 4, 4, 55; cf.:

vitium auctore redemit,

Ov. H. 16 (17), 49.—

In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3:

id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras,

Cic. Phil. 2, 33, 83:

tabernaculum vitio captum,

id. N. D. 2, 4, 11; cf.:

vitio navigare,

id. Div. 1, 16, 29:

comitiorum solum vitium est fulmen,

id. ib. 2, 18, 43.—

A fault of language:

barbarismi ac soloecismi foeditas absit... haec vitia, etc.,

Quint. 1, 5, 5.—

In coinage, t. t., base metal, alloy:

in aurum vitii aliquid addere,

Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.:

ignis vitium metallis Excoquit,

Ov. F. 4, 785.